Dziś kulinarnie. Gzik, czyli biały serek ze śmietanką i cebulką, naturalnie z pyrami. Od dziecka się tym zajadałam...
Co potrzebne?
- twaróg, śmietanka, cebulka albo szczypiorek (ze szczypiorkiem ładniej wygląda, bo zielony), sól i pieprz
- pyry
Czas przygotowania:
- tyle, ile gotują się ziemniaki (gzik myrda się w tym czasie, co one się gotują, nie przekracza to zazwyczaj 30 minut)
Przygotowanie:
- cebulkę pokroić w kostkę, połączyć z serkiem i śmietaną (mi się dziś za dużo śmietany wlało, dlatego taki rzadki, ale to zawsze tak jest, jak się chce coś na pokaz zrobić :/ )
-doprawić solą i pieprzem do smaku
I smacznego!
P.S. Przypomniałam sobie jeszcze jedno moje kochane słówko - lyrać się :D czyli po polsku chwiać się, chybotać (np. krzesło moze się lyrać, kiedy ma jedną nogę krótszą).
po pierwsze - chyba RyLać, nie?
OdpowiedzUsuńpo drugie - w kwestii "pyr z gzikiem" - dwie podstawowe sprawy:
- pyry muszą być gotowane w mundurkach!! to zasadniczo zmienia ich smak, a co za tym idzie i smak całego dania
- konieczne jest też dodanie jakiegoś tłuszczu - w starych książkach kucharskich sugerują łyżkę oleju lnianego dodawać do gziku. ja krycham pyry z łyżką masła
a na koniec wspomnienie z dzieciństwa: jakieś święto (albo przynajmniej dzień świąteczny), Mama - chcąc nam zrobić przyjemność - pyta co dobrego zrobić na obiad. mój Brat i ja, chórem - pyry z gzikiem!! :)
U mnie zawsze się lyrać mówiło i mówi :/
OdpowiedzUsuń...tia,pyry z gzikiem najlepsze:)
OdpowiedzUsuńnajśmieszniejsze jest to,że mój mąż-rodowity poznaniak nie znał tego wcale,a ja tak,bo moja druga babcia stąd pochodziła.Tak więc nie poznanianka wprowadziła do naszego domu poznańskie tradycyjne jadło;)
ale mi smaku narobiłaś,muszę jutro zrobić zamiast piątkowej rybki dla odmiany
Kasiu! widze ze zamieściłaś przepis na moje ulubione danie! takie proste, a jakie pyszne :D a pyrki koniecznie w mundurkach:) mniam mniam.
OdpowiedzUsuńmam pytanie co do odmiany owego "gzika". u mnie zawsze mówiło się pyry z "gziką" a nie z "gzikiem", ale w końcu nie jestem z Poznania :P wiec widocznie na południowe krańce Wielkopolski przywędrowało to słowo w innej formie :)
pozdrawiam ;*
gzik jest zdecydowanie chłopcem ;)
OdpowiedzUsuńja jem gzika na chleb
OdpowiedzUsuńA ja jem cleb z gziką :))
OdpowiedzUsuńNie rozumiem, co w tym daniu takiego jest, ale dziś będę je jadła u znajomego poznaniaka, więc zapewne się dowiem;)
OdpowiedzUsuńJa też nie, ale uwielbiam ;)
OdpowiedzUsuńWitam wszystkich:)pochodzę z Czarnkowa (jestem dumna z naszego twarogu :D) aktualnie mieszkam w Poznaniu, a gzik po prostu uwielbiam!Pyry w mundurka również, a to połączenie jest wręcz cudowne.Pozdrawiam wszystkich smakoszy...już wiem co zjem dziś na obiad.
OdpowiedzUsuńOjciec pochodzi z Wielkopolski (powiat nowotomyski) i mawia "ryrać się", więc sam już nie wiem ;) A pyry z gzikiem (lub też "gziką", taką odmianę również znam) są bezkonkurencyjne, pozdrawiam, Bartek z północnych Kujaw :)
OdpowiedzUsuń